Mose ende Aaron dienen Pharao aen, wat Godt haer te seggen bevolen hadde, ver s 1, et c. hy wederstaetse, ende bekijftse, 4. Der Israëliten lasten worden verswaert, 5. Sy murmureeren tegen Mose ende Aaron, 20. Mose klaeght het Godt, 22. Godt belooft haer te verlossen, 24.
1 ENde daer na gingen Mose ende Aaron henen, ende seyden tot Pharao: Alsoo seyt de HEERE de Godt Israëls, Laet mijn volck trecken, dat het my een feest houde in de woestijne.
2 Maer Pharao seyde, Wie is de HEERE wiens stemme ick gehoorsamen soude, om Israël te laten trecken? Ick en kenne den HEERE niet, ende en sal oock Israël niet trecken laten.
3 Sy dan seyden, De Godt der Hebreen is ons ontmoet, soo laet ons doch henen trecken, den wegh van drie dagen in de woestijne, ende den HEERE onsen Godt offeren, dat hy ons niet over kome met pestilentie, ofte met het sweert.
4 Doe seyde de Koningh van Egypten tot hen, Ghy Mose ende Aaron, waerom treckt ghy het volck af van hare wercken? gaet henen tot uwe lasten.
5 Voorder seyde Pharao, Siet het volck des lants is alreede [te ] vele: ende soudt ghylieden haer doen rusten van hare lasten?
6 Daerom beval Pharao in den selven dage, den Aendrijvers onder het volck, ende des selfs Amptlieden, seggende:
7 Ghy en sult voortaen desen lieden geen stroo meer geven, tot het maken der tichelsteenen, als gisteren [ende ] eergisteren: laetse selfs henen gaen, ende stroo voor haer selven versamelen.
8 Ende het getal der tichelsteenen, die sy gisteren [ende ] eergisteren gemaeckt hebben, sult ghy haer op leggen, ghy en sult daer van niet verminderen, want sy gaen ledigh, daerom roepen sy, seggende, Laet ons gaen, laet ons onsen Godt offeren.
9 Men versware den dienst over dese mannen, dat sy daer aen te doene hebben, ende haer niet en vergapen op leugenachtige woorden.
10 Doe gingen de Aendryvers des volcks, ende hare Amptlieden uyt, ende spraken tot den volcke, seggende: Soo seyt Pharao, Ick en sal u-lieden geen stroo geven.
11 Gaet ghy [selfs ] henen, haelt u stroo, waer ghy het vindt: doch van uwen dienst en sal niet vermindert worden.
12 Doe verstroyde sich het volck in het gantsche lant van Egypten, dat het stoppelen versamelde, voor stroo.
13 Ende de Aendrijvers drongen aen, seggende, Voleyndight uwe wercken, [elck ] daghwerck op sijnen dagh, gelijck doeder stroo was.
14 Ende de Amptlieden der kinderen Israëls, die Pharaos Aendrijvers over hen gestelt hadden, werden geslagen, [ende ] men seyde: Waerom en hebt ghylieden u gesette werck niet voleyndight, in ’t maken der tichelsteenen, gelijck te voren, alsoo oock gisteren ende heden?
15 Derhalven gingen de Amptlieden der kinderen Israëls, ende schreeuwden tot Pharao, seggende, Waerom doet ghy uwen knechten alsoo?
16 Uwen knechten en wort geen stroo gegeven, ende sy seggen tot ons, Maeckt de tichelsteenen: ende siet, uwe knechten worden geslagen, doch de schult is uwes volcks.
17 Hy dan seyde, Ghylieden gaet ledigh, ledigh gaet ghy, daerom seght ghy: Laet ons gaen, laet ons den HEERE offeren.
18 Soo gaet nu henen, arbeyt; doch stroo en sal u niet gegeven worden: evenwel sult ghy het getal der tichelsteenen leveren.
19 Doe sagen de Amptlieden der kinderen Israëls, dat het qualick met haer stont, dewijle men seyde: Ghy en sult niet minderen van uwe tichelsteenen, [van ] het dagh- werck op sijnen dagh.
20 Ende sy ontmoetten Mose ende Aaron, die tegen haer over stonden, doe sy van Pharao uyt gingen:
21 Ende seyden tot hen, De HEERE sie op u, ende richte [het :] dewijle dat ghy onsen reuck hebt stinckende gemaeckt voor Pharao, ende voor sijne knechten, gevende een sweert in hare handen, om ons te dooden.
22 Doe keerde Mose wederom tot den HEERE, ende seyde: Heere, waerom hebt ghy desen volcke quaet gedaen? waerom hebt ghy my nu gesonden?
23 Want van doe af, dat ick tot Pharao ben in gegaen, om in uwen name te spreken, heeft hy dit volck quaet gedaen: ende ghy en hebt u volck geensins verlost.
24 Doe seyde de HEERE tot Mose, Nu sult ghy sien, wat ick aen Pharao doen sal: want door een machtige hant sal hyse laten trecken, ja door eene machtige hant sal hyse uyt sijn lant drijven.
Mose ende Aaron dienen Pharao aen, wat Godt haer te seggen bevolen hadde, v. 1 etc. hy wederstaetse, ende bekijftse, 4. Der Israëliten lasten worden verswaert, 5. Sy murmureren tegen Mose ende Aaron, 20. Mose klaegt het Godt, 22. Godt belooft haer te verlossen, 24.
1 ENde daer na gingen Mose ende Aaron henen, ende seyden tot Pharao: Alsoo seyt de HEERE de Godt Israëls, Laet mijn volck trecken, dat het my een feest houde inde woestijne.
2 Maer Pharao seyde, Wie is de HEERE wiens stemme ick gehoorsamen soude, om Israël te laten trecken? Ick en kenne den HEERE niet, ende en sal oock Israël niet trecken laten.
3 Sy dan seyden, De Godt der Hebreen is ons ontmoet, so laet ons doch henen trecken, den wech van drie dagen in de woestijne, ende den HEERE onsen Godt offeren, dat hy ons niet overkome met pestilentie, ofte met het sweert.
4 Doe seyde de Coninck van Egypten tot hen, Ghy Mose ende Aaron, waerom treckt ghy het volck af van hare wercken? gaet henen tot uwe lasten.
5 Voorder seyde Pharao, Siet het volck des lants is alreede [te] vele: ende soudt ghy-lieden haer doen rusten van hare lasten?
6 Daerom beval Pharao in den selven dage, den Aendrijvers onder ’t volck, ende des selfs Ampt-lieden, seggende:
7 Ghy en sult voortaen desen lieden geen stroo meer geven, tot het maken der tichel-steenen, als gisteren [ende] eer-gisteren: laetse selfs henen gaen, ende stroo voor haer selven versamelen.
8 Ende ’t getal der tichel-steenen, die sy gisteren [ende] eergisteren gemaeckt hebben, sult ghy haer opleggen , ghy en sult daer van niet verminderen, want sy gaen ledich, daerom roepen sy, seggende, Laet ons gaen, laet ons onsen Godt offeren.
9 Men versware den dienst over dese mannen, dat sy daer aen te doene hebben, ende haer niet en vergapen op leugenachtige woorden.
10 Doe gingen de Aendryvers des volcks, ende hare Ampt-lieden uyt, ende spraken tot den volcke, seggende: Soo seyt Pharao, Ick en sal u lieden geen stroo geven.
11 Gaet ghy [selfs] henen , haelt u stroo, waer ghy het vindt: doch van uwen dienst en sal niet vermindert worden.
12 Doe verstroyde sich het volck in het gantsche lant van Egypten, dat het stoppelen versamelde, voor stroo.
13 Ende de Aen-drijvers drongen aen, seggende, Voleyndicht uwe wercken , [elck] dach-werck op sijnen dach, gelijck doeder stroo was.
14 Ende de Ampt-lieden der kinderen Israëls, die Pharaos Aen-drijvers over hen gestelt hadden, werden geslagen , [ende] men seyde: Waerom en hebt ghy lieden u gesette werck niet voleyndicht, in het maken der tichel-steenen, gelijck te vooren, alsoo oock gisteren ende heden?
15 Derhalven gingen de Ampt-lieden der kinderen Israëls, ende schreeuwden tot Pharao, seggende, Waerom doet ghy uwen knechten alsoo?
16 Uwen knechten en wort geen stroo gegeven, ende sy seggen tot ons, Maeckt de tichel-steenen: ende siet, uwe knechten worden geslagen, doch de schult is uwes volcks.
17 Hy dan seyde, Ghylieden gaet ledich, ledich gaet ghy, daerom segt ghy: Laet ons gaen, laet ons den HEERE offeren.
18 So gaet nu henen, arbeydt; doch stroo en sal u niet gegeven worden : evenwel sult ghy ’t getal der tichel-steenen leveren.
19 Doe sagen de Ampt-lieden der kinderen Israëls, dat het qualick met haer stont, dewijle men seyde: Ghy en sult niet minderen van uwe tichel-steenen, [van] het dach werck op sijnen dach.
20 Ende sy ontmoetten Mose ende Aaron, die tegen haer over stonden , doe sy van Pharao uytgingen:
21 Ende seyden tot hen, De HEERE sie op u, ende richte [het]: dewijle dat ghy onsen reuck hebt stinckende gemaeckt voor Pharao, ende voor sijne knechten, gevende een sweert in hare handen, om ons te dooden.
22 Doe keerde Mose wederom tot den HEERE, ende seyde: Heere, waerom hebt ghy desen volcke quaet gedaen? waerom hebt ghy my nu gesonden?
23 Want van doe af, dat ick tot Pharao ben ingegaen, om in uwen name te spreken, heeft hy dit volck quaet gedaen: ende ghy en hebt u volck geensins verlost.
24 Doe seyde de HEERE tot Mose, Nu sult ghy sien, wat ick aen Pharao doen sal: want door een machtige hant sal hyse laten trecken, ja door eene machtige hant sal hyse uyt sijn lant drijven.
