Alle dingh is ydelheyt ende onruste, soo ten aensien der menschen selfs, als ten aensien der dingen, die in de werelt geschieden, zijnde al te samen onbestendigh, verganckelick, ende vol bekommernisse, versen 1, 2, et c. Dit bewijst de Prediker met sijn eygen exempel, 12.
1 DE woorden des Predikers, des soons Davids, des Koninghs te Ierusalem.
2 Ydelheyt der ydelheden, seyt de Prediker, ydelheyt der ydelheden, Het is al ydelheyt.
3 Wat voordeel heeft de mensche van al sijnen arbeyt, dien hy arbeydet onder de sonne?
4 Het een geslachte gaet, ende het ander geslachte komt, maer de aerde staet in der eeuwigheyt.
5 Oock rijst de sonne op, ende de sonne gaet onder, ende sy hijght na hare plaetse, daer sy oprees.
6 Sy gaet na ’t Zuyden, ende sy gaet omme na het Noorden: de wint gaet steeds omgaende, ende de wint keert weder tot syne ommegangen.
7 Alle de beken gaen in de zee, nochtans en wort de zee niet vol: na de plaetse daer de beken henen gaen, derwaerts gaende keeren sy weder.
8 Alle dese dingen worden [soo ] moede, dat het niemant soude kunnen uytspreken: de ooge en wort niet verzadight met sien, noch de oore en wort niet vervult van hooren.
9 ’t Gene datter geweest is, het selve salder zijn: ende ’t gene datter gedaen is, het selve salder gedaen worden: soo datter niet nieuws en is onder de sonne.
10 Is ’er eenigh dingh, daer van men soude kunnen seggen, Siet dat, ’t is nieuw? het is alreets geweest in de eeuwen, die voor ons geweest zijn.
11 Daer en is geen gedachtenisse van de voorgaende dingen: ende van de navolgende dingen die zijn sullen, van deselve en sal oock geen gedachtenisse zijn by de gene die namaels wesen sullen.
12 Ick Prediker was Koningh over Israël te Ierusalem.
13 Ende ick begaf mijn herte om met wijsheyt te ondersoecken, ende na te speuren al watter geschiet onder den hemel: dese moeijelicke besigheyt heeft Godt den kinderen der menschen gegeven, om haer daer in te bekommeren.
14 Ick sagh alle de wercken aen, die onder de sonne geschieden: ende siet, het was al ydelheyt, ende quellinge des geestes.
15 Het kromme en kan niet recht gemaeckt worden: ende het gene dat ontbreeckt, en kan niet getelt worden.
16 Ick sprack met mijn herte, seggende, Siet, ick hebbe wijsheyt vergroott ende vermeerdert, boven alle die voor my te Ierusalem geweest zijn: ende mijn herte heeft veel wijsheyts ende wetenschaps gesien,
17 Ende ick begaf mijn herte om wijsheyt ende wetenschap te weten: onsinnigheden ende dwaesheyt: ick ben gewaer geworden, dat oock dit een quellinge des geestes is.
18 Want in veel wijsheyt is veel verdriets: ende die wetenschap vermeerdert, die vermeerdert smerte.
Alle dinck is ydelheyt ende onruste, soo ten aensien der menschen selfs, als ten aensien der dingen, die in de werelt geschieden, zijnde al te samen onbestendich, verganckelick, ende vol becommernisse, versen 1, 2, etc. Dit bewijst de Prediker met sijn eygen exempel, 12.
1 DE woorden des Predikers, des soons Davids, des Conincx te Ierusalem.
2 Ydelheyt der ydelheden, seyt de Prediker, ydelheyt der ydelheden, ’T is al ydelheyt.
3 Wat voordeel heeft de mensche van al sijnen arbeyt, dien hy arbeydet onder de Sonne?
4 Het een geslachte gaet, ende het ander geslachte komt, maer de aerde staet in der eeuwicheyt.
5 Oock rijst de Sonne op, ende de Sonne gaet onder, ende sy hijgt nae hare plaetse, daer sy oprees.
6 Sy gaet nae ’t Zuyden, ende sy gaet omme nae ’t Noorden: de wint gaet steets omgaende, ende de wint keert weder tot sijne ommegangen.
7 Alle de beken gaen in de zee, nochtans en wort de zee niet vol: nae de plaetse daer de beken henen gaen, derwaerts gaende keeren sy weder.
8 Alle dese dingen worden [soo] moede, dat het niemant soude kunnen uytspreken: de ooge en wort niet versadicht met sien, noch de oore en wort niet vervult van hooren.
9 ’T gene datter geweest is, ’t selve salder zijn: ende ’t gene datter gedaen is, ’t selve salder gedaen worden: so datter niet nieuws en is onder de Sonne.
10 Isser eenich dinck, daer van men soude kunnen seggen , Siet dat, ’t is nieuw? het is alreets geweest in de eeuwen, die voor ons geweest zijn.
11 Daer en is geen gedachtenisse van de voorgaende dingen: ende van de navolgende dingen die zijn sullen, van de selve en sal oock geen gedachtenisse zijn by de gene die namaels wesen sullen.
12 Ick Prediker was Coninck over Israël te Ierusalem.
13 Ende ick begaf mijn herte om met wijsheyt te ondersoecken, ende nae te speuren al watter geschiet onder den hemel: dese moeyelicke besicheyt heeft Godt den kinderen der menschen gegeven, om haer daer in te bekommeren.
14 Ick sach alle de wercken aen, die onder de Sonne geschieden: ende siet, het was al ydelheyt, ende quellinge des geestes.
15 Het kromme en kan niet recht gemaeckt worden: ende ’t gene dat ontbreeckt, en kan niet getelt worden.
16 Ick sprack met mijn herte, seggende, Siet, ick hebbe wijsheyt vergroott ende vermeerdert, boven alle die voor my te Ierusalem geweest zijn: ende mijn herte heeft veel wijsheyts ende wetenschaps gesien.
17 Ende ick begaf mijn herte om wijsheyt ende wetenschap te weten: onsinnicheden ende dwaesheyt: ick ben gewaer geworden, dat oock dit een quellinge des geestes is.
18 Want in veel wijsheyt is veel verdriets: ende die wetenschap vermeerdert, die vermeerdert smerte.
