1 Dat al wat in de werelt is begin ende eynde heeft. 7 Wie verdoemt ende wie behouden sullen worden. 15 Dat het getal der gene die verdoemt worden grooter is als der gene die behouden worden. 33 Hy beklaeght dat die vergaen die de Wet Godes houden. 38 Ende siet een vrouwe weenende in een open velt.
1 DOe antwoordde hy, ende seyde tot my; Meet vlijtelick den tijt in hemselven, ende het sal geschieden, wanneer een deel der teeckenen die voorseght zijn, sal voor by gegaen zijn,
2 Dat ghy alsdan sult verstaen, dat dese de tijt is, in welcken de Allerhooghste sal beginnen te huys te soecken de werelt, die van hem gemaeckt is.
3 Ende wanneer in de werelt aertbevingen sullen gesien worden, ende beroerten der volckeren,
4 Dan sult ghy verstaen, dat de Allerhooghste hier van gesproken heeft, van de dagen aen die voor u van den beginne geweest zijn.
5 Want gelijckerwijs al het gene in de werelt gemaeckt is een beginsel heeft, alsoo heeft het oock een eynde, ende dat eynde is openbaer.
6 Alsoo hebben oock de tijden des Allerhooghsten openbare beginselen in wonderen ende teeckenen, ende hare eynden in werckinge, ende in teeckenen.
7 Ende het sal geschieden, dat een yegelick, die behouden sal worden, ende die door sijne wercken sal konnen ontvlieden, ende door het geloove met welck ghy gelooft hebt,
8 Dat hy (segge ick) sal bevrijt worden van de voorgeseghde gevaerlickheden, ende hy sal mijne saligheyt sien in mijn lant, ende in mijne palen: want ick hebbe my geheylight van der eeuwen aen.
9 Dan en sullen niet ontfermt worden, die mijne wegen misbruyckt hebben: ende die sullen in pijne woonen, die’se verworpen ende veracht hebben.
10 Want die my niet gekent en hebben, doe sy in het leven weldaden ontfingen,
11 Ende die van mijne wet een walge gehadt hebben, doe sy noch vryheyt hadden,
12 Ende doe haer noch plaetse van berouw open was, die het niet en verstonden, maer verachteden ’t, dese moeten het na de doot in de pijne leeren kennen.
13 Soo dan en weest ghy niet meer sorghvuldigh, hoe de godtloose sullen gepijnight worden: maer ondersoeckt hoe de rechtveerdige sullen saligh worden, ende welcker die werelt [sal zijn ,] ende voor wie, ende wanneer.
14 Ende ick antwoordde ende sprack, Ick hebbe voor desen geseght, ende ick segge het nu, ende ick sal het oock hier na seggen,
15 Datter meer in getal zijn die verloren gaen, dan die behouden worden, gelijck de waterbare meerder is dan de droppel.
16 Ende hy antwoordde ende sprack tot my,
17 Hoedanigh het velt is, soodanige zijn oock de zaden: ende hoedanige de bloemen zijn, soodanige zijn oock de verwen: ende hoedanigh de werckman is, soodanigh is oock het werck: ende hoedanigh de lantman is, soodanigh is oock de lantbouw: want het was de tijt der werelt.
18 Waerlick, als ick voor de gene die nu zijn, de werelt bereydde, die noch niet en was geschapen om te bewoonen, soo en wedersprack my niemant.
19 Want een yegelick was doe gehoorsaem, maer nu zijn de zeden der gene die geschapen zijn in dese werelt, na dat sy gemaeckt was, verdorven geworden, door eenen oogst die niet op en houdt, ende door eene wet die niet en kan doorgront worden.
20 Ende ick hebbe de werelt aengemerckt, ende siet daer was gevaer, om der gedachten wille die daer in waren voort gekomen.
21 Ende ick hebbe gesien, ende heb’se seer gespaert, ende hebbe my een wijnbesye van eenen druyftack behouden, ende een plantinge uyt vele geslachten.
22 Dat dan de menighte verloren gae, die sonder oorsake voort gekomen is: ende dat mijn wijnbesye ende mijn plantinge behouden worde, want ick heb ’se met veel arbeyt volmaeckt.
23 Maer ghy, indien ghy noch andere seven dagen vertoeft (doch ghy en sult in deselve niet vasten:)
24 Soo sult ghy gaen op een velt van bloemen, daer op geen huys en is gebouwt, ende ghy sult alleenlick eten van de bloemen des velts, ende en sult geen vleesch smaken, ende geenen wijn drincken, maer alleen de bloemen [eten .]
25 Ende bidt den Allerhooghsten sonder ophouden, soo sal ick komen ende met u spreken.
26 Ende ick ben henen gegaen, gelijck hy my geseght hadde, in het velt het welck Ardath heet, ende ick sat aldaer in de bloemen: ende ick at van het kruyt des ackers, ende ick wiert van der selver spijse verzadight.
27 Ende het is geschiet na seven dagen, dat ick neder sat op het gras, ende mijn herte wiert weder beroert als te voren.
28 Ende mijnen mont wert geopent, ende ick begon te spreken voor den Allerhooghsten.
29 O Heere, doe ghy u selven ons vertoondet, zijt ghy onsen vaderen geopenbaert geworden in de woestijne, in een onvruchtbare plaetse die van niemant en wort betreden , wanneer sy uyt Egypten togen, ende hebt haer ernstelick geseght,
30 Ghy Israël, hoort my, ende ghy zaet Iacobs luystert na mijne reden.
31 Want siet ick zaeije mijne wet in u, ende sy sal in u vrucht voort brengen, ende ghy sult daer in verheerlickt worden in eeuwigheyt.
32 Doch onse vaderen die de wet ontfingen, en hebbense niet gehouden, ende sy en hebben mijne rechten niet bewaert, ende de vrucht der wet en is niet openbaer geworden, ende sy en konde oock niet, want sy was uwe.
33 Want diese ontfangen hebben zijn verloren gegaen, dewijle sy niet en bewaerden ’t gene in haer gezaeyt was.
34 Ende siet, het is eene gewoonte, als de aerde het zaet ontfangen heeft, ofte de zee een schip, ofte een vat de spijse ende den dranck, wanneer ’t gene verbroken wort daer het in gezaeyt, ofte in gedaen is,
35 Dat het gene gezaeyt, ofte daer in gedaen, ofte ontfangen is, met eenen oock verbroken wort, ende ’t gene daer in ontfangen is en blijft nu niet meer by ons:
36 Maer ons en is ’t alsoo niet geschiet, want wy die de wet ontfangen hebben, vergaen wel als wy sondigen, ende oock ons herte dat deselve ontfangen heeft,
37 Doch de wet en is niet vergaen, maer is gebleven in hare werckinge.
38 Ende als ick dese dingen in mijn herte sprack, soo sagh ick om met mijne oogen, ende ick sagh eene vrouwe aen de rechter zijde: ende siet, sy treurde ende weende met luyder stemme, ende sy was seer bedroeft in haren geest, ende hare kleederen waren gescheurt, ende daer was assche op haren hoofde.
39 Doe liet ick mijne gedachten varen, in welcke ick was, ende ick keerde my tot haer, ende seyde,
40 Waerom weent ghy? ende waerom zijt ghy bedroeft in uwen geest? ende sy seyde tot my,
41 Laet van my af, Heere, op dat ick mach weenen, ende in mijne droefheyt voort gaen, want ick ben seer ontstelt van geeste, ende ben seer vernedert.
42 Ende ick seyde tot haer: Wat is u over gekomen? seght het my doch.
43 Ende sy seyde tot my, Ick uwe maget was onvruchtbaer ende en hadde geen kinderen gebaert, daer ick dertigh jaren eenen man gehadt hadde.
44 Ende ick hebbe alle uren, ende alle dagen, ende alle jaren, dese dertigh jaren langh, dagh ende nacht den Allerhooghsten gebeden,
45 Ende het is geschiet na dertigh jaren, dat Godt my uwe maget verhoort heeft, ende hy heeft mijne vernederinge gesien, ende hy heeft mijnen anghst aengemerckt, ende hy heeft my eenen sone gegeven: ende wy hebben groote vreughde over hem gehadt, ick ende mijn man, ende alle mijne medeburgeren: ende wy vereerden den stercken Godt zeer.
46 Ende ick voedde hem op met grooten arbeyt.
47 Ende doe hy opgewassen was, ende de tijt gekomen was dat hy een wijf soude nemen, soo hebbe ick een maeltijt toebereyt.
