1 Dat Godt d’afgodendienaers straft door de beesten diese aenbaden. 2 doch sijn volck heeft gegeven een spijse van eenen nieuwen smaeck 5 ende alsse van de slangen gebeten waren, haer heeft genesen door sijn woort. 13 Dat Godt macht heeft des levens ende des doots, ende dat men sijne hant niet en kan ontvlieden. 24 Dat de schepselen Godts hem dienen om de boose te straffen, ende om sijn volck goet te doen. 29 De hope der ondanckbare sal verdwijnen.
1 DAerom zijn sy door diergelijcke billighlick geplaeght, ende door een menighte der beesten gepijnight geweest.
2 In plaetse van welcke plage, hebt ghy aen u volck weldadigheyt bewesen, welck ghy eenen vreemden smaeck, tot eene spijse, [namelick ] quackelen hebt toebereyt, om den lust van hare begeerte [te verzadigen .]
3 Op dat gene die tot spijse lust hadden, van wegen de vertoonde [plage ] der dingen die haer over gesonden waren, haer oock van de nootwendige begeerte souden af keeren: maer dese hebbende eenen kleynen tijt gebreck geleden, oock des vreemden smaecks souden deelachtigh zijn.
4 Want het betaemde dat den genen, die tyrannije oeffenden, eene onvermijdelicke behoefte over quam: ende desen alleenlick getoont wierde, hoe hare vyanden gepijnight wierden.
5 Want oock wanneer eene schrickelicke grimmigheyt der dieren over haer quam, ende sy door de beten der schadelicke slangen verdorven wierden,
6 Soo en duerde uwen toorn niet tot aen het eynde: maer sy wierden voor eenen kleynen tijt ontroert tot vermaninge, hebbende een teecken der behoudenisse, om haer te doen gedencken aen het gebodt van uwe Wet.
7 Want die hem tot dat selve keerde, en wiert niet behouden door het gene hy aengeschouwt hadde, maer door u den Behouder van alle.
8 Ende oock daer mede hebt ghy onse vyanden doen verstaen, dat ghy ’t zijt die uyt alle quaet verlost.
9 Want die wierden wel van de beten der sprinckhanen ende vliegen gedoot, ende geen genesinge en wiert voor hare ziele gevonden: om dat sy weerdigh waren van sulcke geplaeght te worden.
10 Maer uwe kinderen en zijn oock selfs van de tanden der fenijnige draken niet overwonnen: want uwe barmhertigheyt quam haer te gemoet, ende genas haer.
11 Want sy wierden als met prickelen gesteken om te gedencken aen uwe woorden, ende haest weder geheelt, op dat sy niet vervallende in eene diepe vergetenheyt sulcke en soude worden, die niet en souden konnen aengehaelt worden door uwe weldadigheyt.
12 Want noch kruyt noch plaester en heeft haer genesen, maer, Heere, uw’ woort, het welck alle dingen heelt.
13 Want ghy hebt macht over leven ende over doot, ende ghy leyt af tot de poorten der hellen, ende leyt daer weder uyt.
14 Ende een mensche doot wel [eenen anderen ] door sijne boosheyt, maer den geest die uyt gevaren is en kan hy niet doen weder keeren, noch de ziele weder brengen die wech genomen is.
15 Ende het is onmogelick uwe hant te ontvlieden.
16 Want de godtloose weygerende u te kennen, zijn door uwen stercken arm gegeesselt geworden, door ongewoonlicken regen, ende hagel, ende plasregen onvermijdelick vervolght, ende door ’t vyer verteert wordende.
17 Want (het welck op het hooghste te verwonderen is) het vyer hadde een meerder kracht in ’t water, ’t welck noch alles uytbluscht: want de werelt strijt voor de rechtveerdige.
18 Want somtijts matighde haer de vlamme op datse niet en soude verbranden de beesten, die tegen de godtloose uytgesonden waren: maer dat sy klaerlick souden sien, datse door Godts oordeel aengedreven wierden.
19 Ende somtijts brandde oock [de vlamme ] in ’t midden des waters boven de kracht des vyers, op dat sy het gewas des onrechtveerdigen lants soude verderven.
20 Daer en tegen hebt ghy uw’ volck gespijsight met spijse der Engelen, ende toebereyt broot van den hemel gesonden sonder haren arbeyt, vermogende allerley vermakinge te geven, ende allerley bequamen smaeck.
21 Want dese uwe onderstuttinge maeckte uwe soetigheyt tegen uwe kinderen openbaer: maer dienende tot begeerte des genen die daer toe quam, wiert sy getempert tot het gene een yegelick wilde.
22 Oock bleef sneeuw ende ys onder het vyer, ende en versmolt niet, op dat sy souden erkennen dat het vyer brandende in den hagel, ende blicksemende in den regen, het gewas der vyanden verdorven hadde.
23 Ende daer en tegen heeft het selve oock sijn eygen kracht vergeten, op dat de rechtveerdige souden gevoedt worden.
24 Want het schepsel dienende u die ghy alles geschapen hebt, streckt [sijne kracht ] uyt tot straffe tegen de onrechtveerdige: ende laetse gedijen tot weldadigheyt voor de gene die u betrouwen.
25 Daerom oock doemaels in alles verandert zijnde, diende sy uwe alvoedende gave, na den wille der behoeftige.
26 Op dat uwe kinderen, welcke ghy lief hebt, Heere, leeren souden, dat niet het gewas der vruchten den mensche voedet: maer dat u woort onderhoud de gene die u gelooven.
27 Want het gene van het vyer niet verdorven en was, dat versmolt gantschelick, zijnde verwermt van eenen kleynen strael der sonne.
28 Op dat alsoo kennelick zy, datmen de sonne moet voorkomen om u te dancken, ende u ontmoeten tegen den opgangh des lichts.
29 Want de hope des ondanckbaren sal versmelten als een rijm die des winters valt, ende sal wech vloeijen gelijck onnut water.
1 Dat Godt d’afgodendienaers straft door de beesten diese aenbaden. 2 doch sijn volck heeft gegeven een spijse van eenen nieuwen smaeck 5 ende alsse van de slangen gebeten waren, haer heeft genesen door sijn woort. 13 Dat Godt macht heeft des levens ende des doots, ende dat men sijne hant niet en kan ontvlieden. 24 Dat de schepselen Godts hem dienen om de boose te straffen, ende om sijn volck goet te doen. 29 De hope der ondanckbare sal verdwijnen.
1 DAerom zijn sy door diergelijcke billighlick geplaeght, ende door een menighte der beesten gepijnight geweest.
2 In plaetse van welcke plage, hebt ghy aen u volck weldadigheyt bewesen, welck ghy eenen vreemden smaeck, tot eene spijse, [namelick ] quackelen hebt toebereyt, om den lust van hare begeerte [te verzadigen .]
3 Op dat gene die tot spijse lust hadden, van wegen de vertoonde [plage ] der dingen die haer over gesonden waren, haer oock van de nootwendige begeerte souden af keeren: maer dese hebbende eenen kleynen tijt gebreck geleden, oock des vreemden smaecks souden deelachtigh zijn.
4 Want het betaemde dat den genen, die tyrannije oeffenden, eene onvermijdelicke behoefte over quam: ende desen alleenlick getoont wierde, hoe hare vyanden gepijnight wierden.
5 Want oock wanneer eene schrickelicke grimmigheyt der dieren over haer quam, ende sy door de beten der schadelicke slangen verdorven wierden,
6 Soo en duerde uwen toorn niet tot aen het eynde: maer sy wierden voor eenen kleynen tijt ontroert tot vermaninge, hebbende een teecken der behoudenisse, om haer te doen gedencken aen het gebodt van uwe Wet.
7 Want die hem tot dat selve keerde, en wiert niet behouden door het gene hy aengeschouwt hadde, maer door u den Behouder van alle.
8 Ende oock daer mede hebt ghy onse vyanden doen verstaen, dat ghy ’t zijt die uyt alle quaet verlost.
9 Want die wierden wel van de beten der sprinckhanen ende vliegen gedoot, ende geen genesinge en wiert voor hare ziele gevonden: om dat sy weerdigh waren van sulcke geplaeght te worden.
10 Maer uwe kinderen en zijn oock selfs van de tanden der fenijnige draken niet overwonnen: want uwe barmhertigheyt quam haer te gemoet, ende genas haer.
11 Want sy wierden als met prickelen gesteken om te gedencken aen uwe woorden, ende haest weder geheelt, op dat sy niet vervallende in eene diepe vergetenheyt sulcke en soude worden, die niet en souden konnen aengehaelt worden door uwe weldadigheyt.
12 Want noch kruyt noch plaester en heeft haer genesen, maer, Heere, uw’ woort, het welck alle dingen heelt.
13 Want ghy hebt macht over leven ende over doot, ende ghy leyt af tot de poorten der hellen, ende leyt daer weder uyt.
14 Ende een mensche doot wel [eenen anderen ] door sijne boosheyt, maer den geest die uyt gevaren is en kan hy niet doen weder keeren, noch de ziele weder brengen die wech genomen is.
15 Ende het is onmogelick uwe hant te ontvlieden.
16 Want de godtloose weygerende u te kennen, zijn door uwen stercken arm gegeesselt geworden, door ongewoonlicken regen, ende hagel, ende plasregen onvermijdelick vervolght, ende door ’t vyer verteert wordende.
17 Want (het welck op het hooghste te verwonderen is) het vyer hadde een meerder kracht in ’t water, ’t welck noch alles uytbluscht: want de werelt strijt voor de rechtveerdige.
18 Want somtijts matighde haer de vlamme op datse niet en soude verbranden de beesten, die tegen de godtloose uytgesonden waren: maer dat sy klaerlick souden sien, datse door Godts oordeel aengedreven wierden.
19 Ende somtijts brandde oock [de vlamme ] in ’t midden des waters boven de kracht des vyers, op dat sy het gewas des onrechtveerdigen lants soude verderven.
20 Daer en tegen hebt ghy uw’ volck gespijsight met spijse der Engelen, ende toebereyt broot van den hemel gesonden sonder haren arbeyt, vermogende allerley vermakinge te geven, ende allerley bequamen smaeck.
21 Want dese uwe onderstuttinge maeckte uwe soetigheyt tegen uwe kinderen openbaer: maer dienende tot begeerte des genen die daer toe quam, wiert sy getempert tot het gene een yegelick wilde.
22 Oock bleef sneeuw ende ys onder het vyer, ende en versmolt niet, op dat sy souden erkennen dat het vyer brandende in den hagel, ende blicksemende in den regen, het gewas der vyanden verdorven hadde.
23 Ende daer en tegen heeft het selve oock sijn eygen kracht vergeten, op dat de rechtveerdige souden gevoedt worden.
24 Want het schepsel dienende u die ghy alles geschapen hebt, streckt [sijne kracht ] uyt tot straffe tegen de onrechtveerdige: ende laetse gedijen tot weldadigheyt voor de gene die u betrouwen.
25 Daerom oock doemaels in alles verandert zijnde, diende sy uwe alvoedende gave, na den wille der behoeftige.
26 Op dat uwe kinderen, welcke ghy lief hebt, Heere, leeren souden, dat niet het gewas der vruchten den mensche voedet: maer dat u woort onderhoud de gene die u gelooven.
27 Want het gene van het vyer niet verdorven en was, dat versmolt gantschelick, zijnde verwermt van eenen kleynen strael der sonne.
28 Op dat alsoo kennelick zy, datmen de sonne moet voorkomen om u te dancken, ende u ontmoeten tegen den opgangh des lichts.
29 Want de hope des ondanckbaren sal versmelten als een rijm die des winters valt, ende sal wech vloeijen gelijck onnut water.
