De Propheet beschrijft het vertrouwen ende den sekeren staet der Kercke onder de bescherminge des Heeren, die hy aen haer met eene wonderbare verlossinge bewesen hadde: vermanende eenen yederen om dit werck Godts, ende andere dergelijcke, te betrachten, tot grootmakinge sijns heyligen naems.
1 EEn liedt op Alamoth: voor den Oppersanghmeester, onder de kinderen van Korah.
2 Godt is ons eene toevlucht, ende sterckte: hy is krachtelick bevonden eene hulpe in benauwtheden.
3 Daerom sullen wy niet vreesen, al veranderde de aerde [hare plaetse ,] ende al wierden de bergen verset in het herte van de zeen:
4 Laet hare wateren bruysen, laetse beroert worden: Laet de bergen daveren, door der selver verheffinge, Sela!
5 De beeckskens der riviere, sullen verblijden de stadt Godes; het heylighdom der wooningen des Alderhooghsten.
6 Godt is in ’t midden van haer, sy en sal niet wanckelen; Godt salse helpen in het aenbreken des morgenstonts.
7 De Heydenen raesden, de Koninckrijcken beweeghden sich; hy verhief sijne stemme, de aerde versmolt.
8 De HEERE der heyrscharen is met ons: De Godt Iacobs is ons een hoogh vertreck, Sela!
9 Komet, aenschouwet de daden des HEEREN; die verwoestingen op aerden aenrecht:
10 Die d’oorlogen doet ophouden tot aen het eynde der aerden, den boge verbreeckt, ende de spiesse ontwee slaet; de wagenen met vyer verbrant.
11 Latet af, ende wetet, dat ick Godt ben; Ick sal verhooght worden onder de Heydenen, Ick sal verhooght worden op der aerden.
12 De HEERE der heyrscharen is met ons; De Godt Iacobs is ons een hoogh vertreck, Sela!
De Propheet beschrijft het vertrouwen ende den sekeren staet der Kercke onder de bescherminge des Heeren, die hy aen haer met eene wonderbare verlossinge bewesen hadde: vermanende eenen yederen om dit werck Godts, ende andere dergelijcke, te betrachten, tot grootmakinge sijns heyligen naems.
1 EEn liedt op Alamoth: voor den Oppersanghmeester, onder de kinderen van Korah.
2 Godt is ons eene toevlucht, ende sterckte: hy is krachtelick bevonden eene hulpe in benauwtheden.
3 Daerom sullen wy niet vreesen, al veranderde de aerde [hare plaetse ,] ende al wierden de bergen verset in het herte van de zeen:
4 Laet hare wateren bruysen, laetse beroert worden: Laet de bergen daveren, door der selver verheffinge, Sela!
5 De beeckskens der riviere, sullen verblijden de stadt Godes; het heylighdom der wooningen des Alderhooghsten.
6 Godt is in ’t midden van haer, sy en sal niet wanckelen; Godt salse helpen in het aenbreken des morgenstonts.
7 De Heydenen raesden, de Koninckrijcken beweeghden sich; hy verhief sijne stemme, de aerde versmolt.
8 De HEERE der heyrscharen is met ons: De Godt Iacobs is ons een hoogh vertreck, Sela!
9 Komet, aenschouwet de daden des HEEREN; die verwoestingen op aerden aenrecht:
10 Die d’oorlogen doet ophouden tot aen het eynde der aerden, den boge verbreeckt, ende de spiesse ontwee slaet; de wagenen met vyer verbrant.
11 Latet af, ende wetet, dat ick Godt ben; Ick sal verhooght worden onder de Heydenen, Ick sal verhooght worden op der aerden.
12 De HEERE der heyrscharen is met ons; De Godt Iacobs is ons een hoogh vertreck, Sela!
