Godt dreyght het vee der Egyptenaren te slaen door eene sware pestilentie, ’t welck de vijfde plage is, 1, et c. Doch hy verschoont de Israëliten, 4. Pharao blijft verhardt, 7. De seste plage, T.w. sweeren, over menschen ende beesten, 8. soo dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, 11. Noch blijft Pharao verhardt, 12. Godt dreyght hem noch swaerder te plagen, 13. De sevende plage, T.w. hagel ende vyer, 18. Alleen wert het lant Gosen verschoont, 26. Pharao bekent sijne sonde, ende Mose bidt voor hem, 27. De plage houdt op, 33. Pharao blijft verhardt, 34.
1 DAer na seyde de HEERE tot Mose, Gaet in tot Pharao: ende spreeckt tot hem, Alsoo seyt de HEERE de Godt der Hebreen, Laet mijn volck trecken, dat het my diene.
2 Want soo ghyse weygert te laten trecken, ende ghy haer noch met gewelt op houdet:
3 Siet, de hant des HEEREN sal zijn over u vee dat in het velt is, over de peerden, over de ezelen, over de kemelen, over de runderen, ende over het kleyn vee: door eene seer sware pestilentie.
4 Ende de HEERE sal eene afsonderinge maken tusschen het vee der Israëliten, ende tusschen het vee der Egyptenaren: dat daer niets en sterve van alles dat der kinderen Israëls is.
5 Ende de HEERE bestemde eenen sekeren tijt, seggende: Morgen sal de HEERE dese sake in dit lant doen.
6 Ende de HEERE dede dese sake des anderen daeghs, ende al het vee der Egyptenaren sterf: maer van het vee der kinderen Israëls en sterf niet een.
7 Ende Pharao sondter henen, ende siet, van het vee Israëls en was niet tot een toe gestorven: doch het herte Pharaos wert verswaert, ende hy en liet het volck niet trecken.
8 Doe seyde de HEERE tot Mose ende tot Aaron, Neemt ghylieden uwe vuysten vol assche uyt den oven: ende Mose stroije die na den Hemel voor Pharaos oogen.
9 Ende sy sal tot kleyn stof worden over het gantsche Egyptenlant, ende sy sal aen de menschen, ende aen het vee worden tot sweeren, uytbrekende met blaerkens, in den gantschen Egyptenlande.
10 Ende sy namen assche uyt den oven, ende stonden voor Pharaos aengesichte, ende Mose stroydese na den Hemel: doe werden daer sweeren uytbrekende met blaerkens, aen de menschen ende aen het vee.
11 Also dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, van wegen de sweeren: want aen de tooveraers waren sweeren, ende aen alle de Egyptenaren.
12 Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy na haer niet en hoorde, gelijck de HEERE tot Mose gesproken hadde.
13 Doe seyde de HEERE tot Mose, Maeckt u morgen vroegh op, ende stelt u voor Pharaos aengesichte, ende seght tot hem, Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Laet mijn volck trecken, datse my dienen.
14 Want dit mael sal ick alle mijne plagen in u herte senden, ende over uwe knechten, ende over u volck, op dat ghy wetet, datter niemant is gelijck ick, op de gantsche aerde.
15 Want nu hebbe ick mijne hant uytgestreckt, op dat ick u, ende u volck met de pestilentie soude slaen: ende dat ghy soudt van der aerde verdelght worden;
16 Maer waerlick daerom hebbe ick u verweckt, op dat ick mijne kracht [aen ] u betoonde, ende op dat men mijnen name vertelle op de gantsche aerde.
17 Verheft ghy u selven noch tegen mijn volck, dat ghy het niet en wilt trecken laten?
18 Siet ick sal morgen omtrent desen tijt eenen seer swaren hagel doen regenen, desgelijcke in Egypten niet geweest en is van dien dagh af, dat het gegrondet is, tot nu toe.
19 Ende nu, sendt henen, vergadert u vee, ende alles wat ghy op den velde hebt: alle mensche ende gedierte, dat op den velde gevonden sal worden, ende niet in huys versamelt zijn en sal, als desen hagel op haer vallen sal, soo sullen sy sterven.
20 Wie onder Pharaos knechten des HEEREN woort vreesde, die dede sijne knechten, ende sijn vee, in de huysen vlieden.
21 Doch die sijn herte niet en sette tot des HEEREN woort: die liet sijne knechten, ende sijn vee, op het velt.
22 Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt na den Hemel, ende daer sal hagel zijn in den gantschen Egyptenlande: over de menschen, ende over het vee, ende over al het kruyt des veldes in Egyptenlant.
23 Doe streckte Mose sijnen staf na den Hemel, ende de HEERE gaf donder ende hagel, ende ’t vyer schoot na de aerde: ende de HEERE liet hagel regenen over Egyptenlant.
24 Ende daer was hagel, ende vyer in ’t midden des hagels vervangen: hy was seer swaer, des gelijcke en is in den gantschen Egyptenlande noyt geweest, sint dat het tot een volck geweest is.
25 Ende de hagel sloegh in den gantschen Egyptenlande, alles wat op den velde was, van de menschen af tot de beesten toe: oock sloegh de hagel al het kruyt des veldes, ende verbrack al het geboomte des velts.
26 Alleen in den lande Gosen, daer de kinderen Israëls waren, daer en was geenen hagel.
27 Doe schickte Pharao henen, ende hy riep Mose ende Aaron, ende seyde tot hen, Ick hebbe my dit mael versondight: de HEERE is rechtveerdigh, ick daer en tegen ende mijn volck zijn godtloose.
28 Biddet vyerighlick tot den HEERE, (want het is genoegh) dat geen donder Godes noch hagel meer en zy, dan sal ick u-lieden trecken laten, ende en sult niet langer blijven.
29 Doe seyde Mose tot hem, Wanneer ick ter stadt uyt gegaen sal zijn, soo sal ick mijne handen uytbreyden voor den HEERE: de donder sal op houden, ende den hagel en sal niet meer zijn, op dat ghy wetet, dat de aerde des HEEREN is.
30 Nochtans u ende uwe knechten aengaende, weet ick dat ghylieden voor het aengesichte des HEEREN Godts noch niet vreesen en sult.
31 Het vlas nu, ende de gerste wert geslagen: want de gerste was in de are, ende het vlas was in den halm.
32 Maer de tarwe ende spelte en werden niet geslagen, want sy waren bedeckt.
33 Soo gingh Mose van Pharao ter stadt uyt, ende breydde sijne handen tot den HEERE: ende de donder ende den hagel hielden op, ende de regen en wert niet [meer ] uyt gegoten op der aerde.
34 Doe Pharao sagh dat de regen ende hagel, ende de donder op hielden, soo versondighde hy hem voorder: ende hy verswaerde sijn herte, hy, ende sijne knechten.
35 Alsoo wert Pharaos herte verstockt, dat hy de kinderen Israëls niet trecken liet, gelijck als de HEERE gesproken hadde door Mose.
Godt dreyght het vee der Egyptenaren te slaen door eene sware pestilentie, ’t welck de vijfde plage is, 1, et c. Doch hy verschoont de Israëliten, 4. Pharao blijft verhardt, 7. De seste plage, T.w. sweeren, over menschen ende beesten, 8. soo dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, 11. Noch blijft Pharao verhardt, 12. Godt dreyght hem noch swaerder te plagen, 13. De sevende plage, T.w. hagel ende vyer, 18. Alleen wert het lant Gosen verschoont, 26. Pharao bekent sijne sonde, ende Mose bidt voor hem, 27. De plage houdt op, 33. Pharao blijft verhardt, 34.
1 DAer na seyde de HEERE tot Mose, Gaet in tot Pharao: ende spreeckt tot hem, Alsoo seyt de HEERE de Godt der Hebreen, Laet mijn volck trecken, dat het my diene.
2 Want soo ghyse weygert te laten trecken, ende ghy haer noch met gewelt op houdet:
3 Siet, de hant des HEEREN sal zijn over u vee dat in het velt is, over de peerden, over de ezelen, over de kemelen, over de runderen, ende over het kleyn vee: door eene seer sware pestilentie.
4 Ende de HEERE sal eene afsonderinge maken tusschen het vee der Israëliten, ende tusschen het vee der Egyptenaren: dat daer niets en sterve van alles dat der kinderen Israëls is.
5 Ende de HEERE bestemde eenen sekeren tijt, seggende: Morgen sal de HEERE dese sake in dit lant doen.
6 Ende de HEERE dede dese sake des anderen daeghs, ende al het vee der Egyptenaren sterf: maer van het vee der kinderen Israëls en sterf niet een.
7 Ende Pharao sondter henen, ende siet, van het vee Israëls en was niet tot een toe gestorven: doch het herte Pharaos wert verswaert, ende hy en liet het volck niet trecken.
8 Doe seyde de HEERE tot Mose ende tot Aaron, Neemt ghylieden uwe vuysten vol assche uyt den oven: ende Mose stroije die na den Hemel voor Pharaos oogen.
9 Ende sy sal tot kleyn stof worden over het gantsche Egyptenlant, ende sy sal aen de menschen, ende aen het vee worden tot sweeren, uytbrekende met blaerkens, in den gantschen Egyptenlande.
10 Ende sy namen assche uyt den oven, ende stonden voor Pharaos aengesichte, ende Mose stroydese na den Hemel: doe werden daer sweeren uytbrekende met blaerkens, aen de menschen ende aen het vee.
11 Also dat de tooveraers voor Mose niet staen en konden, van wegen de sweeren: want aen de tooveraers waren sweeren, ende aen alle de Egyptenaren.
12 Doch de HEERE verstockte Pharaos herte, dat hy na haer niet en hoorde, gelijck de HEERE tot Mose gesproken hadde.
13 Doe seyde de HEERE tot Mose, Maeckt u morgen vroegh op, ende stelt u voor Pharaos aengesichte, ende seght tot hem, Soo seyt de HEERE der Hebreen Godt, Laet mijn volck trecken, datse my dienen.
14 Want dit mael sal ick alle mijne plagen in u herte senden, ende over uwe knechten, ende over u volck, op dat ghy wetet, datter niemant is gelijck ick, op de gantsche aerde.
15 Want nu hebbe ick mijne hant uytgestreckt, op dat ick u, ende u volck met de pestilentie soude slaen: ende dat ghy soudt van der aerde verdelght worden;
16 Maer waerlick daerom hebbe ick u verweckt, op dat ick mijne kracht [aen ] u betoonde, ende op dat men mijnen name vertelle op de gantsche aerde.
17 Verheft ghy u selven noch tegen mijn volck, dat ghy het niet en wilt trecken laten?
18 Siet ick sal morgen omtrent desen tijt eenen seer swaren hagel doen regenen, desgelijcke in Egypten niet geweest en is van dien dagh af, dat het gegrondet is, tot nu toe.
19 Ende nu, sendt henen, vergadert u vee, ende alles wat ghy op den velde hebt: alle mensche ende gedierte, dat op den velde gevonden sal worden, ende niet in huys versamelt zijn en sal, als desen hagel op haer vallen sal, soo sullen sy sterven.
20 Wie onder Pharaos knechten des HEEREN woort vreesde, die dede sijne knechten, ende sijn vee, in de huysen vlieden.
21 Doch die sijn herte niet en sette tot des HEEREN woort: die liet sijne knechten, ende sijn vee, op het velt.
22 Doe seyde de HEERE tot Mose, Streckt uwe hant uyt na den Hemel, ende daer sal hagel zijn in den gantschen Egyptenlande: over de menschen, ende over het vee, ende over al het kruyt des veldes in Egyptenlant.
23 Doe streckte Mose sijnen staf na den Hemel, ende de HEERE gaf donder ende hagel, ende ’t vyer schoot na de aerde: ende de HEERE liet hagel regenen over Egyptenlant.
24 Ende daer was hagel, ende vyer in ’t midden des hagels vervangen: hy was seer swaer, des gelijcke en is in den gantschen Egyptenlande noyt geweest, sint dat het tot een volck geweest is.
25 Ende de hagel sloegh in den gantschen Egyptenlande, alles wat op den velde was, van de menschen af tot de beesten toe: oock sloegh de hagel al het kruyt des veldes, ende verbrack al het geboomte des velts.
26 Alleen in den lande Gosen, daer de kinderen Israëls waren, daer en was geenen hagel.
27 Doe schickte Pharao henen, ende hy riep Mose ende Aaron, ende seyde tot hen, Ick hebbe my dit mael versondight: de HEERE is rechtveerdigh, ick daer en tegen ende mijn volck zijn godtloose.
28 Biddet vyerighlick tot den HEERE, (want het is genoegh) dat geen donder Godes noch hagel meer en zy, dan sal ick u-lieden trecken laten, ende en sult niet langer blijven.
29 Doe seyde Mose tot hem, Wanneer ick ter stadt uyt gegaen sal zijn, soo sal ick mijne handen uytbreyden voor den HEERE: de donder sal op houden, ende den hagel en sal niet meer zijn, op dat ghy wetet, dat de aerde des HEEREN is.
30 Nochtans u ende uwe knechten aengaende, weet ick dat ghylieden voor het aengesichte des HEEREN Godts noch niet vreesen en sult.
31 Het vlas nu, ende de gerste wert geslagen: want de gerste was in de are, ende het vlas was in den halm.
32 Maer de tarwe ende spelte en werden niet geslagen, want sy waren bedeckt.
33 Soo gingh Mose van Pharao ter stadt uyt, ende breydde sijne handen tot den HEERE: ende de donder ende den hagel hielden op, ende de regen en wert niet [meer ] uyt gegoten op der aerde.
34 Doe Pharao sagh dat de regen ende hagel, ende de donder op hielden, soo versondighde hy hem voorder: ende hy verswaerde sijn herte, hy, ende sijne knechten.
35 Alsoo wert Pharaos herte verstockt, dat hy de kinderen Israëls niet trecken liet, gelijck als de HEERE gesproken hadde door Mose.
