Vermaninge tot mildadigheyt aen den armen, sonder aen te sien hare onweerdigheyt, ver s 1, et c. altijt voor oogen hebbende de voorsichtigheyt Godes, 5. sonder nochtans den arbeyt te versuymen, 6. het leven is den menschen soet, nochtans zijnder quader dagen meer, dan der goeden, 7. Vermaninge aen de jonge lieden, dat sy in hare genoeghten altijt aen het oordeel des Heeren moeten gedencken, 9.
1 WErpt u broot uyt op het water: want ghy sult het vinden na vele dagen.
2 Geeft een deel aen sevene, ja oock aen achte: want ghy en weet niet wat quaet op der aerde wesen sal.
3 Als de wolcken vol geworden zijn, soo stortense plasregen uyt op der aerde: ende als de boom na het Zuyden, of als hy na het Noorden valt, in de plaetse daer de boom valt daer sal hy wesen.
4 Wie op den wint acht geeft, die en sal niet zaeijen: ende wie op de wolcken siet, die en sal niet maeijen.
5 Gelijck ghy niet en weet welck de wegh des wints zy, [of ] hoedanigh de beenderen zijn in den buyck van eene swangere [vrouwe :] alsoo en weet ghy ’t werck Godes niet, die het alles maeckt.
6 Zaeyt u zaet in den morgenstont, ende en treckt uwe hant des avonts niet af: want ghy en weet niet wat recht wesen sal, of dit, of dat, of dat die beyde t’samen goet zijn sullen.
7 Voorder, het licht is soet, ende het is den oogen goet de sonne te aenschouwen.
8 Maer indien de mensche vele jaren leeft, [ende ] verblijdt hem in die alle; soo laet hem oock gedencken aen de dagen der duysternisse: want die sullen vele zijn; [ende ] al wat gekomen is, is ydelheyt.
9 Verblijdt u, O jongelingh, in uwer jeught, ende laet u herte u vermaken in de dagen uwer jongelinghschap, ende wandelt in de wegen uwes herten, ende in de aenschouwinge uwer oogen: maer wetet, dat Godt, om alle dese dingen u sal doen komen voor ’t gerichte.
10 Soo doet dan de toornigheyt wijcken van u herte, ende doet het quade wech van uwen vleesche, want de jeught ende de jonckheyt is ydelheyt.
Vermaninge tot mildadigheyt aen den armen, sonder aen te sien hare onweerdigheyt, ver s 1, et c. altijt voor oogen hebbende de voorsichtigheyt Godes, 5. sonder nochtans den arbeyt te versuymen, 6. het leven is den menschen soet, nochtans zijnder quader dagen meer, dan der goeden, 7. Vermaninge aen de jonge lieden, dat sy in hare genoeghten altijt aen het oordeel des Heeren moeten gedencken, 9.
1 WErpt u broot uyt op het water: want ghy sult het vinden na vele dagen.
2 Geeft een deel aen sevene, ja oock aen achte: want ghy en weet niet wat quaet op der aerde wesen sal.
3 Als de wolcken vol geworden zijn, soo stortense plasregen uyt op der aerde: ende als de boom na het Zuyden, of als hy na het Noorden valt, in de plaetse daer de boom valt daer sal hy wesen.
4 Wie op den wint acht geeft, die en sal niet zaeijen: ende wie op de wolcken siet, die en sal niet maeijen.
5 Gelijck ghy niet en weet welck de wegh des wints zy, [of ] hoedanigh de beenderen zijn in den buyck van eene swangere [vrouwe :] alsoo en weet ghy ’t werck Godes niet, die het alles maeckt.
6 Zaeyt u zaet in den morgenstont, ende en treckt uwe hant des avonts niet af: want ghy en weet niet wat recht wesen sal, of dit, of dat, of dat die beyde t’samen goet zijn sullen.
7 Voorder, het licht is soet, ende het is den oogen goet de sonne te aenschouwen.
8 Maer indien de mensche vele jaren leeft, [ende ] verblijdt hem in die alle; soo laet hem oock gedencken aen de dagen der duysternisse: want die sullen vele zijn; [ende ] al wat gekomen is, is ydelheyt.
9 Verblijdt u, O jongelingh, in uwer jeught, ende laet u herte u vermaken in de dagen uwer jongelinghschap, ende wandelt in de wegen uwes herten, ende in de aenschouwinge uwer oogen: maer wetet, dat Godt, om alle dese dingen u sal doen komen voor ’t gerichte.
10 Soo doet dan de toornigheyt wijcken van u herte, ende doet het quade wech van uwen vleesche, want de jeught ende de jonckheyt is ydelheyt.
