1 Gelijck de Egyptenaren gestraft zijn met duysternisse. 4 die haer seer verschrickte, ende door geen yver en konde verlicht worden. 11 Dat alsoo een quade conscientie haer selven veroordeelt door haer eygen getuygenisse. 14 Ende den mensche geen ruste en laet.
1 WAnt uwe oordeelen zijn groot ende swaer om te verhalen: Daerom zijn de zielen, die niet onderwesen en zijn, verleyt geworden.
2 Want de ongerechtige, als sy haer onderwonden het heylige volck onder hare macht te houden, lagen gebonden van de duysternisse, ende geboeyt van den langen nacht, besloten zijnde onder de daken, als vluchtigh voor de eeuwige Voorsienigheyt.
3 Want meenende te schuylen in hare heymelicke sonden, onder een doncker decksel der vergetenheyt, soo wierden sy verstroyt, schrickelick verbaest, ende door spoockerijen seer beroert zijnde.
4 Want oock de binnenste plaetse daer in sy waren, en bewaerde haer niet sonder vreese: maer weerklancken overvielen haer, ende maeckten rontom henen gedruys: ende droevige spoockerijen met afschouwelicke aengesichten verschenen haer.
5 Ende selfs geen kracht des vyers en vermocht haer te lichten, noch de glinsterende vlammen der sterren en konden dien droevigen nacht niet klaer maken.
6 Maer alleenlick eenigh van selfs brandende vyer vol vreese verscheen haer: ende vervaert zijnde voor het gesichte, dat niet gesien en wiert, hielden sy het gene sy sagen voor erger.
7 De guychelerijen der tooverkonst lagen oock ter neder, ende dat seer smadelick bewijs harer poccherije van wegen hare kloeckheyt.
8 Want sy, die beloofden van den siecken mensche den schrick ende beroertenisse te verdrijven, dese wierden selve sieck aen eene vreese, die belacchelick was.
9 Want oock al en hadde haer niet schrickelicks bevreest gemaeckt, soo vergingen sy doch al bevende, zijnde vervaert door het ontmoeten der beesten, ende schuyffelen der kruypende dieren.
10 Ende weygerende de lucht te aenschouwen, die doch nergens weeghs en kan ontvloden worden.
11 Want de boosheyt is een vervaert dingh, veroordeelt door haer eygen getuyge: ende benauwt zijnde door de conscientie vermoedt altijt het swaerste.
12 Want de vreese en is niet anders dan een vergevinge der behulpsaemheden, die van ’t vernuft voort komen.
13 Maer hoe minder de verwachtinge van binnen is, hoe meer sy acht de onwetenheyt der oorsake, welcke die pijne mede brenght.
14 Sy nu dien nacht, welcke voorwaer onverdraeghlick was, ende uyt de binnenste holen van de onverdraeghlicke helle voort gekomen, den selven slaep slapende,
15 Wierden eensdeels door wonderlicke spoockerijen gedreven: ende anderdeels besweken sy door begevinge harer ziele: Want eene snelle ende onverwachte vreese quam haer over.
16 Daer op dan alsoo [volghde ,] dat soo wie aldaer neder viel, bewaert was, opgesloten zijnde in den kercker sonder ysers.
17 Want het ware dan een lantman ofte een herder, ofte een die moeijelicker wercken doet in de woestijne zijnde verrast, soo moest hy den onvermijdelicken noot dragen.
18 Want sy waren alle met eene keten der duysternisse gebonden.
19 Het zy dan dat daer was een suysende wint, ofte een lieflick gesangh der vogelen, ontrent de dichte tacken, ofte het ruyschen des waters, met gewelt afloopende, ofte een hardt gerommel der steenen die van boven neder geworpen worden, ofte de onsienlicke loop der springende beesten, ofte de stemme der huylende wreedste dieren, ofte de weerklanck die uyt de holligheyt der bergen tegenschalt, [alle dese dingen ] maeckten haer seer bevreest ende krachteloos.
20 Want de geheele werelt lichtede met helder klaer licht, ende was besigh met wercken die niet verhindert en wierden.
21 Maer over haer alleenlick was een sware nacht uytgestreckt, zijnde een beelt der duysternisse die sy souden ontfangen: doch sy waren haer selven swaerder dan de duysternisse.
