1 De Koninginne Esther leght haer cieraet af, ende bidt oock den Heere met treurigheyt, soo voor haer selve, als voor het volck.
1 ENde de Koninginne Esther nam oock haren toevlucht tot den Heere, met doots strijt bevangen zijnde.
2 Ende leyde hare heerlicke kleederen af, ende toogh kleederen der benauwtheyt ende des treurens aen, ende in plaetse van prachtige ende wel rieckende salven, vervulde sy haer hooft met asschen ende vuyligheyt, ende vernederde haer lichaem seer: ende alle plaetsen daer sy te voren verciert ende vrolick was geweest, vervulde sy met haer uytgepluckt hayr.
3 Ende sy badt den Heere den Godt Israëls, ende seyde,
4 Heere, ghy zijt alleen onse Koningh: helpt my die nu alleen ben ende geenen helper en hebbe dan u, ende mijn gevaer is voor de hant.
5 Ick hebbe van mijne jeught af gehoort in mijne vaderlicke stamme, dat ghy Israël uyt alle de volckeren, ende onse vaderen uyt alle hare voorsaten hebt aengenomen tot een eeuwigh erfdeel: ende hebt haer gehouden al het gene ghy haer gesproken hadt.
6 Ende nu hebben wy gesondight voor u, ende ghy hebt ons over gegeven in de handen onser vyanden, om dat wy hare goden hadden ge-eert.
7 Ghy zijt rechtveerdigh, Heere: ende nu en zijn sy niet vergenoeght, dat sy ons in bittere dienstbaerheyt houden,
8 Maer sy hebben haer met hantgevinge verplicht in de handen harer afgoden,
9 Om het besluyt uwes monts wech te nemen, ende uw’ erve uyt te roeijen, ende den mont toe te stoppen der gene die u loven, ende de heerlickheyt uwes Huys ende uwes Altaers uyt te blusschen.
10 Ende om den mont der Heydenen te openen, tot verheffinge van de deughden der ydele afgoden, ende eenen vleeschelicken Koningh te roemen in eeuwigheyt.
11 En geeft, Heere, uwen scepter niet over aen de gene die niet en zijn, ende en laet haer niet lacchen in onsen val, maer wendt haren raet tegen haer, ende stelt dien ten toone, die dat tegen ons heeft bekomen.
12 Gedenckt aen ons, Heere, ende maeckt u bekent in den tijt onser verdrukkinge, ende sterckt my, ô Koningh aller volcken, ende Heerscher over alle Vorsten.
13 Geeft my bequame reden in mijnen mont [om te spreken ] voor den leeuw, ende wendt sijn herte tot haet tegen dien die ons bekrijght: op dat hy te niete worde, ende de gene die met hem eens gesint zijn.
14 Ende verlost ons door uwe hant, ende helpt my die eensaem ben, ende niemant en hebbe dan u, Heere.
15 Ghy hebt de kennisse van alle dingen, ende weet dat ick de eere der godtloose hate, ende een afschouwen hebbe van het bedde der onbesnedene, aller vreemde.
16 Ghy weet, dat ick het doen moet, ende dat ick een afschouwen hebbe van het teecken mijner hoovaerdije, dat op mijn hooft is, in de dagen dat ick my moet sien laten: ende hebbe een afschouwen daer van, als van eenen onreynen doeck, ende en drage het niet wannneer ick in stilte ben.
17 Uwe maget en heeft oock niet gegeten aen de tafel Hamans, noch de maeltijt des Koninghs verheerlickt, noch gedroncken van den offerwijn.
18 Ende uwe maget en heeft geen vreughde gehadt, van den dagh af dat ick hier ben gebracht tot nu toe, dan in u, ô Heere Godt Abrahams.
19 Verhoort de stemme der verlatene, ghy stercke Godt boven alle, ende verlost ons van de hant der gene die quaet aenrichten, ende verlost my uyt mijne vreese.
